غار اصحاب کهف

در هر دو دین مسیحیت و اسلام از اصحاب کهف صحبت به میان آمده است.

در آیات 9 الی 26 سوره 18 از قرآن کریم که سوره کهف نام دارد، قصه انسان‌هایی که سالیان طولانی در خوابی عمیق فرو رفتند و به اصحاب کهف معروف شدند، به تفصیل نقل شده است. در این نسخه، تعداد دقیق افرادی که به خواب رفته بودند، مشخص نشده است و آمده است که فقط خداوند تعداد دقیق آنها را می‌داند. این قصه، حکایت مردان جوانی را روایت می‌کند که 300 یا 309 سال شمسی خوابیدند. در نسخه اسلامی این افسانه سگ وفاداری نیز وجود دارد که مردان جوان را در مسیر رفتن به غار همراهی می‌کند و در ورودی غار می‌خوابد. افرادی که از نزدیکی این غار عبور می‌کردند با دیدن سگ که خوابیده است، از نگاه کردن به داخل آن می‌ترسیدند، زیرا فکر می‌کردند که این سگ از اسرار غار نگهبانی می‌کند. مردان جوان به عنوان "مردان غار" معروف هستند.

نسخه مسیحی، داستان هفت مرد جوانی را روایت می‌کند که در زمان سلطنت تراژان دسیوس معروف به دقیانوس، امپراتور روم که بین سالهای 249 الی251 میلادی حکومت می‌کرد و به آزار و شکنجه مسیحیان معروف بود، می‌زیستند. در این زمان گروهی از جوانان مسیحی از شهر فرار كردند و در غاری مخفی شدند. وقتی در غار خوابیده‌ بودند، به دستور امپراطور دقیانوس، ورودی غار مهر و موم شد. سالها گذشت و مسیحیت به آیین رسمی دولت تبدیل شد. با گذشت بیش از 250 سال، در زمان پادشاهی تئودوسیوس دوم (408-450 میلادی)، یک مالک زمین تصمیم به تخریب ورودی غار گرفت. او وقتی هفت مرد خفته را آنجا دید، به شدت متعجب شد. آنها با این اندیشه که فقط یک روز خوابیده‌اند، از خواب بیدار شدند.